Ταχίνι:
Το ταχίνι είναι ένα απόλυτα φυσικό προϊόν, που προέρχεται από εξαιρετικά επιλεγμένους σπόρους σησαμιού. είναι πλούσιο σε ασβέστιο, καταπολεμώντας έτσι την οστεοπόρωση, κάλιο και ψευδάργυρο για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, μαγγάνιο και σελήνιο με έντονη αντιοξειδωτική δράση καθώς καταπολεμούν τις ελεύθερες ρίζες, χαλκό για την ενίσχυση των αρθρώσεων, σίδηρο για την τόνωση του οργανισμού και την καταπολέμηση της αναιμίας, αμινοξέα που συμβάλλουν στην καλή λειτουργία νεφρών και συκωτιού καθώς και φώσφορο και μαγνήσιο που καταπολεμούν δραστικά τον πονοκέφαλο ή τις χρόνιες ημικρανίες. Οι υδατάνθρακες που περιέχει ομαλοποιούν το γαστρεντερικό σύστημα, τα Ω6 λιπαρά του μειώνουν τη χοληστερόλη, ενώ και η βιταμίνη Ε που περιέχει προστατεύει τον οργανισμό από τη γήρανση. Επίσης, σε έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, διαπιστώθηκε πως το ταχίνι διαθέτει αντικαρκινική δράση, ενώ ενδέχεται να δρα ανασταλτικά στο Αλτσχάιμερ, τις παθήσεις της καρδιάς, τον καταρράκτη και τον διαβήτη.
Κινόα:
Οι μικροσκοπικοί, αποξηραμένοι καρποί του δικοτυλήδονου φυτού κινόα ή κινουά μοιάζουν ως προς το μέγεθος με το κεχρί, αλλά μπορεί να έχουν πολύ διαφορετικά χρώματα: καφετί, φαιό κόκκινο, κυανό. Η κινόα είναι πλούσια σε πρωτεΐνες και λιπαρά Ω3 που δεν βλάπτουν την καρδιά, είναι καλή πηγή φωσφόρου, μαγνησίου, καλίου και σιδήρου και καλή πηγή φυτικών ινών. Ως τροφή η κινόα είναι ιδανική για όσους έχουν δυσανεξία στη γλουτένη, είναι εύπεπτη, θεωρείται αντιοξειδωτική, μακροβιοτική και λέγεται πως βοηθάει στην αιμάτωση του εγκεφάλου, στη συγκέντρωση, στην πνευματική απόδοση.
Αμάρανθος:
Οι Αζτέκοι και οι Ίνκας χρησιμοποιούσαν τους καρπούς του ως βασικό υλικό της διατροφής τους: τους μαγείρευαν σε χυλούς, τους αλευροποιούσαν και έφτιαχναν ψωμί, τους διέβρεχαν και παρασκεύαζαν κάποιο είδος μπύρας. Αλλά δεν περιορίζονταν μόνο στους καρπούς, έτρωγαν και τα φύλλα του φυτού, που στη γεύση θυμίζουν σπανάκι, καθώς και τα κόκκινα άνθη του. Ο αμάρανθος θεωρείται σήμερα υπερτροφή επειδή οι σπόροι του περιέχουν δύο βασικά αμινοξέα, τα οποία σπάνια απαντώνται σε φυτικές τροφές: λυσίνη - πολύ περισσότερη από ότι τα άλλα δημητριακά – και μεθειονίνη, ένα σημαντικό αμινοξύ στην ανάπτυξη και επιδιόρθωση των ιστών. Είναι πλούσιος σε φυτικές ίνες, σε λινολεϊκό οξύ, σε σίδηρο, περιέχει ασβέστιο, μαγνήσιο, φώσφορο, κάλιο και βιταμίνες A και C. Να σημειωθεί ότι ο αμάραντος δεν περιέχει γλουτένη. Άρα αποτελεί ιδανική τροφή για τα άτομα που έχουν δυσανεξία σε αυτή.
Φαγόπυρο:
Το φαγόπυρον, «μαυροσίταρο», είναι ο μικρός καφετής και τριγωνικός καρπός ενός χαμηλού θάμνου αυτοφυούς στην Ασία. Παρότι δεν ανήκει στα δημητριακά, οι καρποί του χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή αλεύρου. Οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν το φαγόπυρο ήταν οι μοναχοί στο Θιβέτ που έφτιαξαν ζυμαρικά από το αλεύρι του. Το φαγόπυρο δεν περιέχει γλουτένη. Περιέχει όμως όλα τα απαραίτητα αμινοξέα, βιταμίνη Β, είναι πλούσιο σε βιταμίνες Ε και Κ. Περιέχει φολικό οξύ κι άλλα ιχνοστοιχεία, όπως ασβέστιο, σίδηρο, μαγνήσιο, σελήνιο, κάλιο, χαλκό, μαγγάνιο και ψευδάργυρο και συνεπώς η θρεπτική του αξία είναι πολύ μεγάλη. Η δε περιεκτικότητά του σε πρωτεΐνη φτάνει στο 14%, ποσοστό πολύ υψηλότερο από των άλλων δημητριακών.
